Jesteśmy istotami społecznymi, co oznacza, iż nie możemy w pełni istnieć samodzielnie. Nie jesteśmy samowystarczalni. Spójrzmy na codzienne funkcjonowanie. Jeden człowiek zajmuje się konkretną usługą po to, ażeby inna osoba była w stanie z niej korzystać. Na bardziej filozoficznym poziomie możemy powiedzieć, iż rozwijamy (lecz też cofamy w rozwoju) się dzięki innym osobom, że tego typu relacja nas wzbogaca i kształtuje. Nie można być bowiem sobą, nie można poznać siebie jako człowieka bez kontaktu z innymi osobami.

Już słyszę głosy sprzeciwu twierdzące, iż przecież egzystują na świecie samotnicy, którzy dokonali takiego wyboru świadomie. Odsunęli się od świata, gdyż ponad wszystko cenią sobie samotny tryb życia. To prawda, takie coś ma miejsce, jednak najczęściej jest jakiś powód tej filozofii życia.

Izolują się od innych osoby skrzywdzone, oszukane, zdradzone, tracące kogoś bliskiego, a także z problemami natury emocjonalnej. Co do krzywd nie ma wątpliwości – każdy z nas jest w stanie poczuć, że skoro ludzie są źli nie warto żyć w takim świecie.

Logiczną odpowiedzią jest mechanizm obronny – ucieczka z rzeczywistości, w których relacje międzyludzkie to coś naturalnego. Często się jednakże zdarza, iż dany człowiek marzy o tym, aby wyjść ze swojej „jaskini”, ale pewne problemy emocjonalne mu na to nie pozwalają. Jednym z najbardziej poznanych problemów jest lęk społeczny czyli lęk przed kontaktem z innymi ludźmi. Jeszcze bardziej okrutną chorobą jest agorafobia, czyli lęk przed otwartą przestrzenią. Takie osoby po prostu boją się wyjść z domu, choć tak naprawdę tego potrzebują. Na szczęście istnieją sposoby lecznicze, ażeby i takie osoby powracały do społecznego funkcjonowania. Więcej na stronie:

Na bardziej przyziemnej płaszczyźnie istnieją swego rodzaju mechanizmy, które regulują współpracę różnych ludzkich grup. Zresztą ciężko sobie wyobrazić, by przykładowo w biznesie nie istniały relacje kreujące udaną współpracę. Tworzone są różnego rodzaju programy partnerskie lub afiliacje, które z sukcesem kreują dobrą współpracę pozwalającą na jeszcze lepsze wyniki i osiąganie założonych celów.

Powszechną współpracę możemy zaobserwować już u najmłodszych dzieci. Chociaż są one najczęściej skupione na sobie (dziecięcy narcyzm), to jednakże potrzebują kontaktu z innymi dziećmi i są zadowolone mogąc się bawić z innymi. Współpracy możemy uczyć się od zwierząt i to nawet od tych na najniższym poziomie. Bo co może zrobić jedna mrówka lub jedna pszczoła? Bez swojego stada jest zupełnie sama i bez celu w życiu.